തീയ്യതി : 9 ഒക്ടോബര് 2008 മുതല് 13 ഒക്ടോബര് 2008 വരെ
വയസ്സ് : 20
വയസ്സ് : 20
യാത്രാഗംങ്ങള് : എന്നത്തെയും പോലെ ഞാന് മാത്രം
തുടക്കം : ന്യൂ യോര്ക്ക് സിറ്റി
തുടക്കം : ന്യൂ യോര്ക്ക് സിറ്റി
മദ്ധ്യമേരിക്കയില് ശാന്ത സമുദ്രത്തിനും കരീബിയന് കടലിനുമിടക്ക് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഒരു കൊച്ചു രാജ്യമാണ് കോസ്റ്റ റിക്ക. പനാമയും നിക്കരാഗ്വയുമായ് അതിര്ത്തി പങ്കിടുന്ന ഈ രാജ്യത്തിന് സൈന്യമേയില്ല എന്നതാണ് അമ്പരപ്പിക്കുന്ന ഒരു വസ്തുത. കോസ്റ്റ റിക്ക എന്ന സ്പാനിഷ് വാക്കിന്റെ അര്ത്ഥം "സമ്പന്ന തീരം" അധവാ Rich Coast എന്നാണ്. മറ്റൊരിടവുമായ് താരതമ്യം ചെയ്യാന് സാധിക്കാത്ത അവിടത്തെ ജൈവ വൈവിധ്യം, സുന്ദര സമുദ്രതീരങ്ങള്, നിഷ്കളങ്കരായ ജനങ്ങള്, ശുദ്ധവായു എന്നീ ഘടകങ്ങള് ആണ് എന്നെ കോസ്റ്റ റിക്കയില് എത്തിച്ചത്.
ന്യൂ യോര്ക്ക് സിറ്റിലെ രണ്ടാമത്തെ വലിയ വിമാനത്താവളമായ ന്യൂആര്ക്ക് ലിബര്ട്ടി ഇന്റര്നാഷനല് എയര്പ്പോര്ട്ടില് നിന്നും വൈകുന്നേരം 5.30 ഓടെ എന്റെ വിമാനം കോസ്റ്റ റിക്കയുടെ തലസ്ഥാനമായ സാങ്കോസെ (San Jose) ലക്ഷ്യമായി ഉയര്ന്നു പൊങ്ങി. അമേരിക്കയിലെ പ്രമുഖ വിമാന കമ്പനിയായ കോണ്ടിനെന്റല് എയര്ലൈന്സിന്റെ ബോയിംഗ് 737-900ER സീരീസില്പ്പെട്ട ആ വിമാനം യാത്രക്കാരെകൊണ്ടു നിറഞ്ഞിരുന്നു. അതിന്റെ ഏറ്റവും പുറകിലത്തെ ഇരിപ്പിടത്തില് ജാലകത്തിനരികിലായ് ആയിരുന്നു ഞാന് ഇരുന്നത്. ന്യൂ യോര്ക്കില് നിന്ന് അറ്റ്ലാന്റിക് സമുദ്രത്തിനും വെസ്റ്റ് ഇന്ഡീസ്സിനും മെക്സിക്കന് കടലിടുക്കിനും ഒക്കെ മുകളിലൂടെ പറന്ന് കോസ്റ്റ റിക്കയില് എത്തിച്ചേരാന് ഏതാണ്ട് അഞ്ചര മണിക്കൂര് വേണം. ആ സമയമത്രയും എന്റെ അടുത്തിരുന്ന സ്കോട്ടിഷ് പെണ്കുട്ടി തൊട്ടുമുന്നിലത്തെ സീറ്റിലിരുന്നിരുന്ന അവളുട ചേച്ചിയുമായ് എത്തിവലിഞ്ഞു സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. ഞാനാവട്ടെ ജാലകത്തിനകത്തുകൂടെ വിദൂരതയില് കണ്ണ് നട്ടിരുന്നും വരാന് പോവുന്ന സുന്ദര ദൃശ്യങ്ങളെ സ്വപ്നം കണ്ടും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. അതിനിടയില് എപ്പോഴോ എഴുനേറ്റ് അത്താഴവും കഴിച്ചു. പിന്നീട് എഴുനേക്കുന്നത് സ്പാനിഷിലും ഇംഗ്ലീഷിലുമായുള്ള വിമാനത്തിന്റെ ലാന്ഡിഗ് അനൌണ്സ്മന്റ് കേട്ടുകൊണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ കൃത്യം 9 മണിക്ക് (ന്യൂ യോര്ക്ക് സമയം 11) എന്റെ വിമാനം സാങ്കോസെ യിലെ ജുആന് സാന്റമരിയ അന്തര്ദ്ദേശീയ വിമാനത്താവളത്തില് ചെന്നിറങ്ങി. ഇമിഗ്രേഷന് നടപടികള് ഒക്കെ കഴിഞ്ഞ് പെട്ടിയും ഭാണ്ടവുമൊക്കെ കണ്ടു പിടിച്ച് അരമണിക്കൂറിനുള്ളില് തന്നെ ഞാന് കോസ്റ്റ റിക്കയുടെ മണ്ണില് കാലുകുത്തി. അവിടെ എന്നെ സ്വീകരിക്കാനായ് ഞാന് താമസിക്കുന്ന ഹോട്ടലിന്റെ പ്രതിനിധി കാത്തുനില്പ്പുണ്ടായിരുന്നു. വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ട് ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കുന്ന അയ്യാളുടെ കൂടെ ഒരു മിനി വാനില് ഞാന് ഹോട്ടലിലേക്ക് തിരിച്ചു. "ഹോട്ടല് ലാ ക്യൂസ്റ്റ" ചെറുതാണെങ്കിലും എല്ലാ സൌകര്യങ്ങളും ഉള്ള ഒരു സുന്ദരന് ഹോട്ടല്. അടുത്ത ദിവസത്തെ പരിപാടികള് മനസ്സില് ചിട്ടപ്പെടുത്തി അത്താഴവും കഴിച്ച് ഞാന് ഉറക്കത്തിനായ് തയ്യാറെടുത്തു. പുറത്തു നന്നായി മഴപെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു അതാസ്വദിച്ച് ആ ഇളം തണുപ്പില് ഒരു സുന്ദര സ്വപ്നവും പ്രതീഷിച്ചു ഞാന് കിടന്നു.
അടുത്ത ദിവസം അതിരാവിലെ തന്നെ എഴുന്നേറ്റ് സാങ്കോസെയിലെ ആഭ്യന്തര വിമാനത്താവളമായ തൊബിയാസ് ബലോണാസ് എന്ന കൊച്ച് എയര്പ്പോട്ടിലേക്ക് വച്ചുപിടിച്ചു. അവിടെ നിന്നുമാണ് എന്റെ മുഖ്യ സന്ദര്ശന കേന്ദ്രമായ ഡ്രാക്കെ ബേ യിലേക്ക് പോവുന്ന വിമാനത്തില് കയറേണ്ടത്.
തൊബിയാസ് ബലോണാസ് വിമാനത്താവളം
വിമാനത്താവളത്തിനു പുറകിലായുള്ള കൂറ്റന് പര്വ്വതം
അതുവതുവരെ പോയിട്ടുള്ള എയര്പ്പോര്ട്ടുകളിലൊന്നും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത രണ്ട് വിചിത്ര കാര്യങ്ങള് ഞാനവിടെ കണ്ടു. ഒന്നാമതായ് നമ്മുടെ പെട്ടിയും ഭാണ്ടവുമൊന്നും ആരും പരിശോധിക്കില്ല. ആര്ക്കും എന്തും വിമാനത്തിനകത്ത് കൊണ്ടുപോവാം. രണ്ടാമതായ് വിമാനം കയറുന്നതിനു മുന്പ് അധികൃതര് നമ്മുടെ ഭാരമളക്കും എന്നിട്ട് തടിയന്മാരെക്കൊണ്ട് അവരുടെ തൂക്കമനുസരിച്ച് കൂടുതല് ടിക്കറ്റ് വാങ്ങിപ്പിക്കും. തടി ഒട്ടും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടാവും അവര് എന്റെ തൂക്കം അളന്നതേയില്ല. വളരെ പെട്ടന്നു തന്നെ ചെക്കിന് ചെയ്ത് പെട്ടിയല്ലാം വിമാനത്താവള ജോലിക്കാര്ക്ക് കൈമാറി ബാക്കിവന്ന സമയം കൊണ്ട് ഒരു കാപ്പികുടിച്ചുകളയാം എന്നു കരുതി വിമാനത്താവളത്തിനകത്തു തന്നെയുള്ള ഒരു കൊച്ചു തട്ടുകടയിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു. അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന സുന്ദരിയായ സ്പാനിഷുകാരി പെണ്കുട്ടി എനിക്ക് പ്രാതല് എടുത്തു വച്ച് എന്റെ കൂടെവന്നിരുന്നു. അല്പം മാത്രം ഇംഗ്ലീഷ് അറിയുന്ന അവളും അല്പം മാത്രം സ്പാനിഷ് അറിയുന്ന ഞാനും (വെറും 3 വാക്കുകള്) സ്പംഗ്ലീഷില് സംസാരം തുടങ്ങി. ഒരു മണിക്കൂറോളം നീണ്ടുനിന്ന ആ സംഭാഷണത്തിനിടയില് അവളെ എന്റെ കയ്യില് ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു പത്തു രൂപ നോട്ട് കാണിച്ചു. അത്ഭുതം! അവള്ക്ക് ഗാന്ധിജിയെ അറിയാം - സ്കൂളില് പഠിച്ചിട്ടുണ്ടത്രെ! അതു കേട്ടതും എന്നിലെ ഇന്ത്യാക്കരന് അഭിമാനവും സന്തോഷവും കൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടി. കോസ്റ്റ റിക്കയെ പറ്റിയും അവരുടെ ജീവിതത്തെ പറ്റിയും അവള് ഒരു പാട് സംസാരിച്ചു ഞാന് ഇന്ത്യയെ പറ്റിയും. വിമാനത്തിന്റെ ബോര്ഡിഗ് അനൌണ്സ്മന്റ് കേള്ക്കുന്നത് വരെ ആ സംസാരം തുടര്ന്നു. ഒടുവില് 13ാം തീയ്യതി തിരിച്ചു വരുമ്പോള് വീണ്ടും കാണാമെന്ന് വാക്കുകൊടുത്ത് ഞാന് ബോര്ഡിഗ് ഗേറ്റ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
അവിടെ എത്തിയപ്പോള് ആണ് ഞെട്ടിക്കുന്ന ആ വിവരം അറിയുന്നത്. ഞാന് കയറാന് പോവുന്നത് ഡ്രാക്കെ ബേയ്ക്കു പോവുന്ന വിമാനത്തില് അല്ല പകരം മറ്റേതൊ വിമാനത്തിലാണത്രെ. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു വിമാനത്താവള ജീവനക്കാരി കാര്യകാരണങ്ങളെല്ലാം വിവരിച്ച് എനിക്ക് പോവേണ്ട വിമാനവും കാണിച്ചു തന്ന് എങ്ങോ പോയി. അന്ന് ഡ്രാക്കെ ബേയ്ക്ക് പോവാന് ഞാന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഞാനൊരാള്ക്കു വേണ്ടിമാത്രം അത്രയും ദൂരം വിമാനം പറത്തിയാല് മുതലാവില്ല എന്നറിയാവുന്ന വിമാക്കമ്പനി ജീവനക്കാര് എന്നെ ഡ്രാക്കെ ബേയ്ക്ക് അടുത്തുള്ള ഗൊള്ഫീത്തോ എന്ന സ്ഥലത്തേക്കുള്ള വിമാനത്തില് കയറ്റിവിടാന് തീരുമാനിച്ചു. പിന്നീട് അവിടെ നിന്നും എന്നെ ഡ്രാക്കെ ബേയിലേക്ക് കൊണ്ടുവിടാമെന്ന് ഉറപ്പും നല്കി. അങ്ങനെ മറ്റു യാത്രക്കാരുടെ കൂടെ ഞാന് നാച്വര് എയറിന്റെ ആ വിമാനത്തില് കയറി. 10-12 പേര്ക്കു മാത്രം സഞ്ചരിക്കാവുന്ന ഒരു കൊച്ചു പ്രൊപ്പല്ലര് വിമാനം, അതിന്റെ കോക്പിറ്റിന്റെ തൊട്ടു പുറകിലെ സീറ്റായിരുന്നു എനിക്ക് ലഭിച്ചത്. അവിടെ ഇരുന്നാല് പൈലറ്റ് വിമാനം പറത്തുന്നതും മറ്റും വ്യക്തമായ് കാണാം. രാവിലെ കൃത്യം 8.30 നു തന്നെ വിമാനം ഗൊള്ഫീത്തൊ ലക്ഷ്യമാക്കി പറന്നുപൊങ്ങി. കൂറ്റന് പര്വ്വതനിരകള്ക്കും, കൃഷി സ്ഥലങ്ങള്ക്കും, ഗ്രാമങ്ങള്ക്കും, അരുവികള്ക്കും, പുഴകള്ക്കും ഒക്കെ മുകളില് പതിനൊന്നായിരം അടി ഉയരത്തില് എന്റെ ആ വിമാനം മണിക്കൂറില് 300 കിലോമീറ്റര് വേഗതയില് കോസ്റ്റ റിക്കയുടെ തെക്കു കിഴക്കു ഭാഗം ലക്ഷ്യമാക്കി ഉയര്ന്നു പറന്നു. 45 മിനുട്ട് നീണ്ടുനിന്ന ആ യാത്രക്കൊടുവില് അത് ഗൊള്ഫിത്തോ എയര്പ്പോര്ട്ടില് ചെന്നിറങ്ങി.
ഞാന് സഞ്ചരിച്ച വിമാനം
കോസ്റ്റ റിക്കന് ആകാശക്കാഴ്ച്ചകള്
ജുറാസ്സിക് പാര്ക്ക് സിനിമ ഷൂട്ട് ചെയ്തത് ഇതുപോലൊരു ദ്വീപില് വച്ചാണത്രെ!
എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന യാത്രക്കാര് മുഴുവന് അവിടെ ഇറങ്ങി ഇനി ഞാന് ഒറ്റക്കാണ് ഡ്രാക്കെ ബേയിലേക്കു പോവുന്നത്. 9.15 ഓടെ ആ വിമാനം എന്നെയും വഹിച്ചുകൊണ്ട് വീണ്ടും പറന്നുപൊങ്ങി, ഡ്രാക്കെ ബേ ലക്ഷ്യമായി . വെറും പതിനഞ്ചുമിനുറ്റ് മാത്രം നീണ്ടുനിന്ന യാത്ര, എങ്കിലും അതായിരുന്നു ഇന്നേ വരെ ഞാന് ചെയ്ത ആകാശ യാത്രകളില് ഏറ്റവും ആസ്വാദ്യകരമായത്. വെറും 2000 അടി ഉയരത്തിലായിരുന്നു വിമാനം പറന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്. അതു കൊണ്ടു തന്നെ താഴെയുള്ള ഭൂപ്രദേശം വളരെ വ്യക്തമായ് കാണാമായിരുന്നു. ഇടതൂര്ന്ന മഴക്കാടുകളും അതിനകത്തുകൂടെ വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞൊഴുകുന്ന പുഴകളും സ്പടികം രാകിവിതറിയ ശാന്ത സമുദ്ര തീരത്തിനും ഒക്കെ മുകളിലൂടെ ഞാന് തനിച്ച്!!! (കൂടെ പെയിലറ്റും). സ്വപ്നതുല്യമായിരുന്നു അത്. അങ്ങനെ ഒടുവില് അത് ഡ്രാക്കെ ബേ വിമാനത്താവളത്തില് ഇറങ്ങി.
വിമാനത്താവളം എന്ന സങ്കല്പ്പത്തെ ത്തന്നെ മാറ്റിമറിക്കാന് പോന്ന ഒന്നായിരുന്നു ഡ്രാക്കെ ബേയിലെ എയര്പ്പോര്ട്ട്. പണ്ടെങ്ങോ പണിത അതിന്റെ റണ്വെ മുഴുവന് പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ് കുഴികളില് മഴവെള്ളം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. നാലു മരത്തൂണുകളോടുകൂടിയ ഷീറ്റിട്ട ഒരു കൊച്ചു ഷെഡ്, ഒരു ജീവനക്കാരന് ഇത്രയുമാണ് എയര്പ്പോര്ട്ട്.
വിമാനത്താവളത്തിലെ ഇരിപ്പിടങ്ങള്
ഓഫീസ്
അതി സാഹസികമായ് പുഴകടന്നു വന്ന എന്നെ സ്വീകരിക്കാന് അവിടെ ഒരാള് കാത്തുനില്പ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഫ്രെഡ് - പതിനഞ്ചു വര്ഷങ്ങള്ക്കുമുന്പ് അമേരിക്കയിലെ ഒഹൈയോ വില് നിന്നും കോസ്റ്റ റിക്ക കാണുവാന് വന്ന് ഒടുവില് ഇവിടെ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ ഒരു സായിപ്പ്. ഫ്രെഡിന്റെ കൂടെയാണ് ഇനിയുള്ള ദിവസങ്ങള് ഞാന് കഴിച്ചുകൂട്ടാന് പോവുന്നത്. അദ്ദേഹം എന്റെ പെട്ടിയെല്ലാം തന്റെ പഴയ ഡീസല് ലാന്ഡ് ക്രൂയിസറില് വച്ച് ഹോട്ടല് ഒജാല ലക്ഷ്യമാക്കി വണ്ടി വിട്ടു. 'ഹോട്ടല് ഒജാല' അത് ശരിക്കും ഒരു ഹോട്ടല് അല്ല - പിന്നെ ഫ്രെഡിന്റെ വീടാണ് - അവിടെ 4 മുറികള് അധികം പണികഴിപ്പിച്ച് അത് സഞ്ചാരികള്ക്കായ് കൊടുക്കുന്നു അത്രമാത്രം. പൂര്ണ്ണമായി മരത്തില് പണിത ആ സുന്ദരന് വീട് ഒരു മലയുടെ ഓരത്ത് സമുദ്രത്തെ ദര്ശനം ചെയ്യുന്ന രീതിയില് ആണുള്ളത്. അവിടെ ഫ്രെഡിന്റെ കൂടെ കോസ്റ്റ റിക്ക കാരിയായ ഭാര്യയും മകള് ലില്ലിയുമാണ് താമസിക്കുന്നത്. കൂടാതെ ഞാന് ചെന്ന ദിവസങ്ങളില് ജപ്പാനില് നിന്നും വന്ന ഹിരോക്കോയും ഭര്ത്താവ് ടാം ഉം പിന്നെ സ്പൈനില് നിന്നും വന്ന അധ്യാപക ദമ്പതിമാരായ ആല്ഫ്രെഡോയും മേരിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാവരും ഒരു കുടുംബം പോലെ ആയിരുന്നു ആ വീട്ടില് താമസിച്ചിരുന്നത്. എന്നും രാവിലെ ഫ്രെഡ് തന്റെ ബോട്ടില് കടലില് മത്സ്യ ബന്ധനത്തിനായ് പോവും - മിക്കവാറും ദിവസങ്ങളില് വലിയ ടൂണ മീനിനെനും കൊണ്ടാണ് കരക്കു കയറുന്നത്. നല്ലൊരു പാചകക്കാരന് കൂടിയായ അദ്ദേഹം അതിനെ പാകം ചെയ്ത് വ്യത്യസ്ത വിഭവങ്ങളുണ്ടാക്കി ഉച്ചഭക്ഷണത്തിനും അത്താഴത്തിനുമായ് വിളമ്പും. എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചിരുന്ന് ഒജാലയിലെ വലിയ ഡൈനിഗ് ഹാളില് വച്ചായിരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചിരുന്നത്. ചുമരുകള് ഒന്നുമില്ലാത്ത ആ ഡൈനിംഗ് ഹാളില് അത്താഴം കഴിഞ്ഞുള്ള സമയത്തായിരുന്നു ഞങ്ങള് അന്നന്നത്തെ യാത്രാനുഭവങ്ങളും തങ്ങളുടെ നാട്ടിലെ വിശേഷങ്ങളുമെല്ലാം പങ്കുവച്ചിരുന്നത്. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല് സാമൂഹിക, രാഷ്ട്രീയ, വൈനോദികമായ കാര്യങ്ങളുടെ ചൂടുപിടിച്ച ചര്ച്ചാവേദിയായിരുന്നു ആ ഡൈനിംഗ് ഹാള്. ഞാന് ചെന്നതിന്റെ അടുത്ത ദിവസം ആല്ഫ്രെഡോയും മേരിയും സ്പേയിനിലേക്കു തിരിച്ചുപോയി പിന്നെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നത് ഹിരോക്കോയും ടാം ഉം ആയിരുന്നു.
ഫ്രെഡും ഞാനും
ഫ്രെഡിന്റെ ഡീസല് ലാന്ഡ് ക്രൂയിസര്
ഞങ്ങളുടെ ഡൈനിംഗ് ഹാള്
കോസ്റ്റ റിക്കയില് ഞാന് താമസിച്ച മുറി
കോസ്റ്ററിക്കന് സ്കൂള്
Real Life
ഞാനവിടെ കണ്ട ഏറ്റവും വൃത്തിയുള്ള റോഡ്
അവിടെ ഞാന് കണ്ട കക്കകള്
തീരത്തെ ശവം തീനി കഴുകന്മാര്
കോസ്റ്റ റിക്കന് മഴക്കാഴ്ച്ചകള്
മഴക്കാടുകള്ക്ക് അകത്തായി ഒരു വീട്
കോസ്റ്റ റിക്കയില് ഇത് നാലാമത്തെ ദിവസം, ഏറെ കാത്തിരുന്ന കൊര്ക്കോവാഡൊ നാഷനല് പാര്ക്ക് ടൂര് ഇന്നാണ്. രാവിലെ 5 മണിയായപ്പോള് ഫ്രെഡ് വാതിലില് വന്നു മുട്ടി. പ്രാതലിനു ശേഷം ആറുമണിയോടെ ഞങ്ങള് ബോട്ട് ജെട്ടി ലക്ഷ്യമാക്കി മോട്ടോര് സൈക്കിളില് പാഞ്ഞു. ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് യാത്രക്കു ശേഷം എന്നെ ഒരു കടല്ത്തീരത്തു കൊണ്ടുചെന്നാക്കി വഴിയും പറഞ്ഞുതന്ന് അദ്ദേഹം തിരിച്ചു പോയി. ഫ്രെഡ് കാണിച്ചു തന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് ഏകദേശ ഊഹം വച്ചു ഞാന് നടന്നു. പാറക്കെട്ടുകളും കൊച്ചുപുഴകളും ഒക്കെ കടന്ന് അരമണിക്കൂര് നടന്ന് ഒടുവില് ഞാന് ബോട്ട് ജട്ടി കണ്ടെത്തുക തന്നെ ചെയ്തു. ഇവിടെ നിന്നുമാണ് പാര്ക്കിലേക്കുപോവുന്ന ബോട്ടില് കയറേണ്ടത്. ജര്മനിയില് നിന്നു വന്ന ഫ്രാങ്കും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയും മകനും പിന്നെ ലണ്ടനില് നിന്നു വന്ന രണ്ടു ചേച്ചിമാരും ഒരു അനിയനും എന്റെ കൂടെ ചേര്ന്നു അധവാ ഞാന് അവരുടെ കൂടെ ചേര്ന്നു. ഇനി ശാന്തസമുദ്രത്തിലൂടെ അര മണിക്കൂര് ബോട്ട് യാത്ര. നല്ല കാലാവസ്ഥ ആയിരുന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ കരയുടെ ഓരം പറ്റിയുള്ള ആ യാത്ര വളരെ ഹൃദ്യമായിരുന്നു. കൃത്യം അരമണിക്കൂറിനു ശേഷം ഞങ്ങള് പാര്ക്കിലെ ഒരു റേഞ്ചര് സ്റ്റേഷനില് എത്തിച്ചേര്ന്നു. ലോകത്തില് ഏറ്റവുമധികം ജൈവവൈവിധ്യം കാണപ്പെടുന്ന മേഖലയായ് (the most biologically intense place on Earth) നാഷനല് ജിയോഗ്രാഫിക് സൊസൈറ്റി കണ്ടെത്തിയതിനു ശേഷം ഇവിടെ വരുന്ന സഞ്ചാരികളുടെ എണ്ണത്തില് ഗണ്യമായ വര്ദ്ധനയാണ് ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്. കോസ്റ്റ റിക്കയിലെ ഓസ പെനിന്സുല പ്രവിശ്യയില്പ്പെടുന്ന ഈ പാര്ക്ക് 425 ചതുരശ്ര കിലോ മീറ്റര് സ്ഥലത്താണ് വ്യാപിച്ച് കിടക്കുന്നത്. നമ്മുടെ നാട്ടിലെ കാടുകളില് ഉള്ളതുപോലെയുള്ള വലിയ ജീവികളെ ഇവിടെ കാണാന് കഴിയില്ല. പക്ഷേ ഉറുമ്പുതീനി, സ്ലോത്ത്, ജാഗ്വാര്, മക്വാൌ തുടങ്ങിയ ജീവികളെ ഈ കാടുകളില് മാത്രമേ കാണുവാന് കഴിയുകയുള്ളു.
പാര്ക്കില് നിന്നും ശാന്ത സമുദ്രം
ഈ ബോട്ടില് ആണ് ഞങ്ങള് പാര്ക്കിലേക്കു പോയത്
ഞങ്ങളുടെയൊപ്പം പാര്ക്കിലേക്ക് രണ്ടുഗൈഡുകള് കൂടെ വരുന്നുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ രണ്ടുഗ്രൂപ്പായ് തിരിഞ്ഞാണ് ഹൈക്കിംഗ്. ഞാന് രസികനായ ഫ്രാങ്കിനും ഗൈഡായ റോയിക്കുമൊപ്പം ചേര്ന്നു. അവരെക്കൂടാതെ ഫ്രാങ്കിന്റെ ഭാര്യയും മകനും കൂടെ എന്റെ ഗ്രൂപ്പില് ഉണ്ടായിരുന്നു. മറ്റേ ഗ്രൂപ്പില് ഇഗ്ലണ്ടില് നിന്നു വന്നവരും അവരുടെ ഗൈഡും. സമുദ്ര തീരത്തു നിന്നും ഒരു കൊച്ചു പുഴ നടന്നുകടന്നായിരുന്നു ഞങ്ങള് പാര്ക്കില് പ്രവേശിച്ചത്. കൂറ്റന് മരങ്ങള് തിങ്ങിനിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന കൊടുങ്കാട് അതാണ് കൊര്ക്കൊവാഡോ. ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും ഇടതൂര്ന്ന മഴക്കാടുകളില് ഒന്നാണിത്. ആളുകളുടെ എണ്ണം കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച് ഒച്ചയും ബഹളവും കൂടുന്നതു കാരണം മൃഗങ്ങളും പക്ഷികളുകളുമെല്ലാം ഓടിമറകയാണുണ്ടായത്. അതുകൊണ്ടു രണ്ടു ഗ്രൂപ്പുകളും വേര്തിരിഞ്ഞ് നടക്കുവാന് തീരുമാനിച്ചു. നല്ല തെളിഞ്ഞ അന്തരീക്ഷമായിരുന്നു അപ്പോള്. ഞങ്ങള് കാടിന്റെ കൂടുതല് ഉള്ളിലേക്കു നടന്നു. ഏതാണ്ട് പത്തുമിനിറ്റ് നടന്നുകാണും പെട്ടന്ന് തലക്കുമുകളില് ഇലയനങ്ങുന്ന ശബ്ദം. ഗൈഡ് റോയ് ഉടനെ തന്നെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന വലിയ ടെലസ്കോപ്പ് തയ്യാറാക്കി വച്ചു. കൂടുതല് ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കിയപ്പോള് ആണ് ശബ്ദസ്രോതസ്സ് കണ്ടത് ഒരു സ്ലോത്ത്. മഹാമടിയനായ ഒരു ജീവി. ഏറ്റവും രസം അതിന്റെ നടത്തമാണ് ഒരുമിനുറ്റില് ഏതാനും സെന്റിമീറ്റര്!!! ജീവിതകാലം മുഴുവന് മരത്തിനു മുകളില് കഴിച്ചു കൂട്ടുന്ന ഈ ജീവി വളരെ അപൂര്വ്വമായേ നിലത്തിറങ്ങാറുള്ളുവത്രെ. അതുകൊണ്ടു തന്നെ വലിയ പരുന്തും പെലിക്കനുമൊഴികെ ഇവക്ക് വേറെ ശത്രുക്കള് ഇല്ലെന്നുതന്നെ പറയാം. റോയി യുടെ ടെലസ്കോപ്പിലൂടെ ആ മടിയന് മൃഗത്തെ മതിവരുവോളം കണ്ട് ഞങ്ങള് പിന്നെയും നടത്തം തുടങ്ങി.
ഒരു സ്ലോത്ത്
ഫ്രാങ്കും കുടുംബവും
നടക്കുന്ന മരം - തമാശയല്ല!!
റോയ് ഞങ്ങളുടെ ഗൈഡ്
അപൂര്വ്വയിനം കുരങ്ങ്
പാര്ക്കില് ഞാന് കണ്ട മറ്റു ജീവികള്
മരത്തിലിരുന്ന് എന്നെ തുറിച്ചുനോക്കുകയായിരുന്നു ഈ സുന്ദരി മക്വാക്
ഞാനൊന്നും അറിഞ്ഞില്ലേ എന്ന മട്ടില് ഇരിക്കുന്ന ഒരു ഭീമന് ഇഗ്വാന
ഒരു സുന്ദരന് ഉറുമ്പു തീനി
സൂചിമുഖിയുടെ ഇനം
White Faced Kappoochin
ഒരു സുന്ദരിത്തവള - പക്ഷേ വിഷമുണ്ടെന്നു മാത്രം
കണ്ടോ ഞങ്ങളുടെ ടീം സ്പിരിറ്റ്
ഒരു മുതുക്കന് തവള
ഈ പടത്തില് കാണുന്ന തിളങ്ങുന്ന ആ സ്പോട്ട് ഒരു മുതലയുടെ കണ്ണ് ആണ്
നൈറ്റ് ടൂറിനിടെ ഞങ്ങള് കണ്ട ഒരു പാവം പാമ്പ്
വിമാനത്താവളത്തിന്റെ വേലിയില് കണ്ട സുന്ദരി പക്ഷി
ഒരിക്കല് ഞാനുമൊരു പൈലറ്റ് ആവും..ഹും...
ഇവിടെ വന്നതിന്റെ ഓര്മക്കായ് ഉിതങ്ങു വാങ്ങിയാലോ??
കൃത്യം 9.20 ന് തന്നെ വിമാനം ഡ്രാക്കെ ബേ വിമാനത്താവളത്തില് വന്നിറങ്ങി. പെട്ടി ഓട്ടോറിക്ഷ പോലെയുള്ള ആ വിമാനത്തിനകത്ത് കയറി ഞങ്ങള് കൂനിക്കൂടിയിരുന്നു. ഗൊള്ഫീത്തൊവഴി സാങ്കോസേക്കു പോവുന്ന ഈ വിമാനത്തില് ഇനി ഒരു മണിക്കൂറോളം ഇരിക്കണം. സമയം കൊല്ലുവാനായ് ഞങ്ങള് അതുമിതും സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. വിമാനം സാങ്കോസെ പട്ടണത്തോട് അടുക്കുകയാണ്. നന്നായ് മഴപെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു - മോശം കാലാവസ്ഥ മൂലം ആ വിമാനം ചെന്നിറങ്ങേണ്ടിയിരുന്ന തൊബിയാസ് ബലോണാസ് വിമാനത്താവളം താല്ക്കാലികമായ് അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണെന്നും പകരം ഞങ്ങള് ഇറങ്ങാന് പോവുന്നത് ജുആന് സാന്റമരിയ ഇന്റര്നാഷനല് ഏയര്പോര്ട്ടിലാണെന്നും പൈലറ്റ് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. എനിക്കു തിരിച്ചു പോവേണ്ട വിമാനം വരുന്നത് സാന്റമരിയ ഇന്റര്നാഷനല് എയര്പോര്ട്ടില് ആയതുകൊണ്ട് ഈ മാറ്റം എന്നെ സംബന്ധിച്ചടുത്തോളം അനുഗ്രഹമായി. യാത്രയിലുടനീളം നല്ലൊരു കൂട്ടായ് കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ഹിരോക്കൊയെയും ടാം നെയും സഞ്ചാര വഴികളിലെന്നെങ്കിലും ടോക്യോവില് വച്ചുകാണാമെന്ന് പറഞ്ഞ് യാത്രയാക്കി. പക്ഷേ 13ാം തീയ്യതി തിരിച്ചു വരുമ്പോള് വീണ്ടും കാണാമെന്ന് വാക്ക് കൊടുത്ത് പിരിഞ്ഞ തൊബിയാസ് ബലോണാസ് വിമാനത്താവളത്തിനകത്തെ തട്ടുകടയിലെ ആ പെണ്കുട്ടിയെ കാണാന് കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന ചിന്ത മനസ്സില് ഒരു കാര്മേഘം പോലെ മൂടിക്കിടന്നു. ഒരു പക്ഷേ അവള് എന്നെ മറന്നുകാണുമോ??
ജുആന് സാന്റമരിയ ഇന്റര്നാഷനല് എയര്പോര്ട്ട് - ഇവിടെ നിന്നും ഞാന് പോവുന്നത് ഹൂസ്റ്റണിലേക്കാണ് പിന്നീട് അവിടെ നിന്ന് ന്യൂ യോര്ക്കിലേക്കും. പെട്ടിയും ഭാണ്ഡവുമെല്ലാം ചെക്ക് ഇന് ചെയ്ത് വിമാനത്തവളലോബിയില് ചിന്താഭാരത്താല് കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സുമായ് വിമാനത്തിന്റെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ച് ഞാനിരുന്നു. കൃത്യസമയത്തുതന്നെ ബോര്ഡിംഗ് തുടങ്ങി, എതാണ്ട് ഒരുമണിയോടെ കോണ്ടിനെന്റല് എയര്ലൈന്സിന്റെ ആ വിമാനം ഹ്യൂസ്റ്റണ് ലക്ഷ്യമാക്കി പറന്നു പൊങ്ങി. മനസ്സില് എന്നും ചില്ലിട്ടു സൂക്ഷിക്കാവുന്ന ഒരുപിടി ഓര്മ്മകള് സമ്മാനിച്ച കോസ്റ്റ റിക്കയും അവിടത്തെ നല്ലവരായ നാട്ടുകാരും വിദൂരതയില് മറയുന്നത് വിമാനത്തിലിരുന്ന് ഞാന് നോക്കിക്കണ്ടു.
Tour Map
Costa Rica Country Map
ജുആന് സാന്റമരിയ ഇന്റര്നാഷനല് എയര്പോര്ട്ട് - ഇവിടെ നിന്നും ഞാന് പോവുന്നത് ഹൂസ്റ്റണിലേക്കാണ് പിന്നീട് അവിടെ നിന്ന് ന്യൂ യോര്ക്കിലേക്കും. പെട്ടിയും ഭാണ്ഡവുമെല്ലാം ചെക്ക് ഇന് ചെയ്ത് വിമാനത്തവളലോബിയില് ചിന്താഭാരത്താല് കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സുമായ് വിമാനത്തിന്റെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ച് ഞാനിരുന്നു. കൃത്യസമയത്തുതന്നെ ബോര്ഡിംഗ് തുടങ്ങി, എതാണ്ട് ഒരുമണിയോടെ കോണ്ടിനെന്റല് എയര്ലൈന്സിന്റെ ആ വിമാനം ഹ്യൂസ്റ്റണ് ലക്ഷ്യമാക്കി പറന്നു പൊങ്ങി. മനസ്സില് എന്നും ചില്ലിട്ടു സൂക്ഷിക്കാവുന്ന ഒരുപിടി ഓര്മ്മകള് സമ്മാനിച്ച കോസ്റ്റ റിക്കയും അവിടത്തെ നല്ലവരായ നാട്ടുകാരും വിദൂരതയില് മറയുന്നത് വിമാനത്തിലിരുന്ന് ഞാന് നോക്കിക്കണ്ടു.
Tour Map
Costa Rica Country Map